Hoe een gareelmakerij een toonaangevende speler werd in zonwering

Camiel Myngheer werd in Staden geboren als zoon van een aannemer, maar zijn liefde ging uit naar de paarden. Dus werd hij gareelmaker. Camiel was 19 toen hij in 1899 in Vlamertinge aankwam. Hij was toen net vijf jaar in de leer geweest bij een gareelmaker. Elk gareel werd op maat gemaakt van het paard.

‍

Herberg In de Gareelmakerij

Camiel huurde een klein pand waar hij zijn werkwinkel installeerde. In hetbegin van de jaren 1900 trouwde hij met Hortensia Ampe, ze kregen 5 kinderen.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog vluchtte de familie naar Watou. Camiel hield er een herberg open waar Engelse soldaten en officieren kwamen uitrusten achter het front. Hij verkocht alles wat ze konden gebruiken: drank, sigaretten, vulpennen, briefpapier, paternosters enzovoort. De soldaten kwamen overdag, na 22 uur dronken de officieren er champagne. 

In 1919 keerde Camiel terug naar Vlamertinge. Hij vond 'de platse' half kapotgeschoten. Nadat hij z’n gareelmakerij had heropgebouwd hielden Camiel en Hortensia ook opnieuw een herberg open. Tijdens de week zag hij weinig volk in zijn café, maar dankzij z’n jonge dochters Irma en Laura was het café in het weekend wel populair. Na het overlijden van Hortensia verdween ook herberg In de Gareelmakerij.

‍

Circustenten en dekzeilen

In 1928 trouwde Irma (uiterst rechts op foto) met André Kestelyn. Ze vondengeen werk in de Westhoek en trokken naar Frankrijk, waar André als landbouwer aande slag ging op verwaarloosde boerderijen.

Om het werk te verlichten, stuurden ze hun twee oudste kinderen naar hun grootouders in Vlamertinge. Marie-Thérèse was zeven en Daniël vier. Camiel kon wel wat hulp gebruiken en dus bleef Daniël in Vlamertinge tijdens WO II. Na school draaide alles om het leren van de stiel.

In 1951 moest voor het eerst een circustent worden gemaakt. Enkele jaren later werden de zolder en stallen omgebouwd tot een ruim atelier. Ze hebben meer dan 50 jaar dienstgedaan als werkplaats waar dekzeilen, markieskappen en zonnetenten werden gemaakt. Eerst voor winkels en cafés, later ook voorparticulieren. In 1959 trouwde Daniël met Hilda Aernout, afstammend van de derde generatie kleermakers Aernout in Vlamertinge.
‍

Camiel Myngheer stichter van de gareel en zeilmakerij heeft de stiel geleerd aan zijn zoon Gerard Myngheer die dit verder heeft gezet tot in 1972. In dit jaar hebben Daniel Kestelyn (neef van Gerard Myngheer) samen met echtgenote Hilda Aernout de zeilmakerij overgenomen en verder uitgebouwd. Naast het maken van zeilen voor vrachtwagens kwam daar ook nog zonwering en tuinmeubilair bij.
‍

‍Meermaals verhuisd

Toen zoon Ludwig in 1985 in het familiebedrijf stapte, zag die meer toekomst in de zonwering, vooral voor veranda's. Het bedrijf breidde uit. Kestelyn Sunprotection NV werd opgericht om zonweringssystemen te ontwikkelen en te produceren.

Omwille van plaatsgebrek is het bedrijf meermaals verhuisd. Eerst van de Poperingseweg naar de loodsen van Vanloot in Vlamertinge. Later naar een eigen gebouw op de Hoge Akker. Vandaag bevindt de Sunconfex Group – zo heet het bedrijf nu – op tweevestigingen: in de oude Expohallen in Ieper en in het Duitse Leipheim. Er werken ruim 100 mensen. Sunconfex verwerkt meer dan 2 miljoen vierkante meter zonweringsdoek voor de Europese markt.

‍

Hoewel al lang geen garelen meer worden gemaakt bij Sunconfex, zou van het bedrijf geen sprake zijn geweest zonder de liefde voor paarden en de ondernemingsdrang van stamvader Camiel.

‍

‍

‍

^{Gebaseerd op een uitgave van Heemkring Flambertus Vlamertinge
Jaargang 2021/3 nummer 43
Geschreven door Jean-Pierre Deroo en verteld door Daniël Kestelyn
Eindredactie/bewerking: Sunconfex Group}